“Με τη επαναφορά του ζητήματος της κατανόησης της σχέσης ανθρώπου- κοινωνίας -το οποίο δεν οφείλεται μόνο στην ειδική φύση του κοινωνιολογικού αντικειμένου ως υποκειμένου το οποίο προτείνει την προφορική ερμηνεία των συμπεριφορών του αλλά επίσης στις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες πραγματοποιείται η κοινωνιολογική πρακτική- η αντιπαράταξη του ανθρώπου- ατόμου, σαν «εσωτερικότητα», «ιδιαιτερότητα» στην κοινωνία-πράγμα, «εξωτερικότητα», «ολότητα» που διαρθρώνει τις ηθικοπολιτικές συζητήσεις (οι οποίες εδράζονται στο περιθώριο των θεωρητικών συζητήσεων ανάμεσα σ’ έναν νομιναλισμό που περιορίζει τις κοινωνικές πραγματικότητες, τις ομάδες, τους θεσμούς σε θεωρητικά τεχνήματα χωρίς αντικειμενική αλήθεια και σ’ έναν σουμπστανσιαλιστικό ρεαλισμό που πραγματοποιεί αφαιρέσεις), μεταξύ αυτών που υπερτονίζουν το άτομο, το ατομικό και τον ατομικισμό και εκείνων που δίνουν τον πρωταρχικό ρόλο στην κοινωνία, στο κοινωνικό και στο σοσιαλισμό, (ανα)δημιουργεί δυσυπέρβλητες αντιφάσεις και δυσχερέστατα προβλήματα τόσο στην κοινωνιολογική πρακτική όσο και στις επιστήμες του ανθρώπου γενικότερα, προβλήματα τα οποία επιλύει ο κατασκευαστικός δομισμός (structuralisme constructiviste) που προτείνει ο P. Bourdieu. […]”
Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο εδώ.
