”[…]«τα επιστημονικά πεδία», όπως σημείωνε ο Γάλλος κοινωνιολόγος και δάσκαλος του Bernard Vernier, Pierre Bourdieu, «είναι ο τόπος δύο μορφών εξουσίας, που ανταποκρίνονται σε δύο είδη επιστημονικού κεφαλαίου τα οποία διαφέρουν τόσο ως προς τις μορφές συσσώρευσής τους όσο και ως προς τις μορφές μεταβίβασής τους: το “καθαρό” επιστημονικό κεφάλαιο, καθαρή επιστημονική εξουσία, “προσωπικό” γόητρο, αποκτάται κυρίως από τις αναγνωρισμένες ως προς την πρόοδο της επιστήμης συμβολές, τις επινοήσεις ή τις ανακαλύψεις∙ το θεσμικό επιστημονικό κεφάλαιο, εξουσία συνδεδεμένη με την κατοχή εξεχουσών θέσεων μέσα στους επιστημονικούς θεσμούς, και με την εξουσία πάνω στα μέσα παραγωγής και αναπαραγωγής της επιστήμης τα οποία αυτή εξασφαλίζει, αποκτάται βασικά με (ειδικές) πολιτικές στρατηγικές, που έχουν όλες ως κοινό στοιχείο να απαιτούν χρόνο».
Σήμερα, ο κόσμος της επιστήμης απειλείται από μια επικίνδυνη παλινδρόμηση καθώς η αυτονομία που η επιστήμη είχε κατακτήσει, έναντι των διαφόρων εξουσιών, έχει σημαντικά εξασθενήσει, με καταστροφικό αποτέλεσμα, μεταξύ πολλών άλλων, τη σχεδόν απόλυτη επικυριαρχία του θεσμικού επιστημονικού κεφαλαίου επί του «καθαρού». Το γεγονός αυτό το επιβεβαιώνουν, λ.χ., οι ειδικές μορφές οικονομικής και πολιτικής πίεσης και εξάρτησης που ασκούνται σήμερα πάνω στην επιστημονική δραστηριότητα με την ανοχή και συνενοχή των πάσης φύσεως γραφειοκρατικο-επιστημονικών απαρατσίκ της academica mediocritas. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η επιλογή του πανεπιστημίου μας να τιμήσει έναν επιστήμονα, ο οποίος, μέσω του επιστημονικού του έργου και της ακαδημαϊκής του τροχιάς, ενσαρκώνει παραδειγματικά την αποτελεσματική υπεράσπιση της παραγωγής και της αναγνώρισης του «καθαρού» επιστημονικού κεφαλαίου αποτελεί ένα μείζονος σημασίας ενέργημα επιστημονικής πολιτικής. […]”
