(με τον Fr. Schultheis & τη B. Δημητρακοπούλου, Κομμάτι του τρίτομου έργου «Mirrors»)
Προσδίδοντας αξιοπρέπεια και αυθεντικότητα στις μαρτυρίες των καθημερινών ανθρώπων που γενικότερα αποκλείονται από τον δημόσιο λόγο και τη δημόσια θέα, η εικαστική γλώσσα της Βένιας Δημητρακοπούλου μετατρέπεται σε όπλο αποκατάστασης και χειραφέτησης με μεγάλη συμβολική ισχύ, και συμβάλλει να επιτευχθεί ο θεμελιώδης στόχος των κοινωνιολόγων συνεργατών της, του Νίκου Παναγιωτόπουλου και του Franz Schultheis: να βγάλουν τους καθημερινούς ανθρώπους από το σκοτάδι, από την ανυπαρξία, να τους μεταμορφώσουν σε καθρέφτες, που μέσα τους οι παρατηρητές μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους, να δουν αντικατοπτρισμένη τη δική τους θέση και τον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης τους.
Αλεξάνδρεια, 2015