Η νέα ποινική δόξα που διαχέεται από τις Η.Π.Α. προς τη γηραιά ήπειρο μέσω του Ηνωμένου Βασιλείου αξιώνει μια οριστική ρήξη μεταξύ της (“εγκληματικής”) πράξης και των κοινωνικών περιστάσεων που την καθορίζουν, μεταξύ των αιτιών και των συνεπειών της, μεταξύ της κοινωνιολογίας που αναγκαιοποιεί και του δικαίου που κανονικοποιεί και ακυρώνει. Αυτός ο ατομιστικός τρόπος αντίληψης, ο οποίος βρίσκει το ανάλογό του στο χώρο της οικονομίας και στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία όπου, όπως σημειώνει ο Πιερ Μπουρντιέ, εδράζει ο διαχωρισμός μεταξύ του οικονομικού, ως αντικειμένου διαχείρισης των “ουδέτερων” και “αποτελεσματικών” μηχανισμών της αγοράς, και του κοινωνικού, ως υποκειμένου στις απρόβλεπτες αυθαιρεσίες των “παθών και των εξουσιών”, είναι το όπλο αιχμής στον αγώνα ενάντια στην κοινωνιολογική συλλογιστική, η οποία καταγγέλλεται ως “ανεύθυνη”, άρα “παιδική”, αλλά και “ασθενής”, “θηλυκή”, και υπέρ της αντικατάστασής της από μια “αυστηρή”, “αρρενωπή”, “δραστική” ρητορική της ατομικής υπευθυνότητας, έτσι ώστε να απαξιωθεί η όποια προσπάθεια εντοπισμού των παρατηρούμενων συλλογικών παραιτήσεων από το χώρο του σχολείου, της οικονομίας, της κρατικής διοίκησης…
Πρόλογος στο βιβλίο του L. Wacquant, Οι φυλακές της μιζέριας (μτφρ.: Κ. Διαμαντάκου), Αθήνα: Πατάκη, 2002, σ. 7-15
