Είναι γνωστό πως το κοινωνιολογικό πεδίο στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από μία έντονη διαίρεση μεταξύ της μάζας των στοιχείων της εμπειρικής έρευνας [η οποία ορίζεται συχνά από μία “μεθοδολογία”, που γίνεται αντιληπτή ως μια ειδικότητα αυτή καθαυτή, ως προϊόν συλλογής τεχνικών συνταγών και προσταγών που ο καθένας οφείλει να σέβεται, όχι τόσο για να γνωρίσει το αντικείμενο, όσο για να αναγνωριστεί ως γνώστης του αντικειμένου] και της μεγάλης [ή μεγαλειώδους]θεωρίας [Grand Theory], που είναι αποκομμένη από κάθε ερευνητική πρακτική από μια διαίρεση, δηλαδή, ανάμεσα στη θετικιστική έρευνα και τη θεωρητικιστική θεωρία-οι οποίες σήμερα αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοσυγχαίρονται.
Εισαγωγή στο βιβλίο των Pierre Bourdieu & Jean-Claude Passeron: Οι Κληρονόμοι: Οι φοιτητές και η κουλτούρα τους (μτφρ.: Ν. Παναγιωτόπουλος & Μ. Βιδάλη), Αθήνα: Ινστιτούτο του Βιβλίου-Καρδαμίτσα, 1993, σ. 7-33
