”Γνωρίζουμε όλοι πως τόσο η θεώρηση που αντιμετωπίζει το πολιτικό πεδίο ως χώρο όπου η δύναμη των ιδεών εξαρτάται από τη δύναμη των ομάδων που τις αναγνωρίζει εξ’ αιτίας του γεγονότος ότι αναγνωρίζονται μέσα σ’ αυτές, από τη δύναμη των ομάδων που τις δέχεται ως αληθινές επειδή πιστεύουν πως η ύπαρξη τους και τα οικονομικά και κοινωνικά τους συμφέροντα εξαρτώνται από αυτές, όσο και η θεώρηση που αντιμετωπίζει το επιστημονικό πεδίο ως χώρο όπου η δύναμη των ιδεών εξαρτάται από τη συμμόρφωση των αναλύσεων και των προτάσεων στους κανόνες της λογικής συνοχής , αποτελούν καθαρές κατασκευές, ιδεατούς τύπους. Στη ιστορική πραγματικότητα , δεν υπάρχει επιστημονικό πεδίο, όσο “καθαρό” και αν είναι που να μην εμπεριέχει μια “πολιτική” διάσταση, δεν υπάρχει πολιτικό πεδίο που να μην εμπεριέχει διακυβεύματα αλήθειας.
Το πολιτικό πεδίο βρίσκεται σε μια πολύ διφορούμενη θέση. Χώρος ανταγωνισμού για την αλήθεια του κοινωνικού κόσμου είναι παράλληλα χώρος ανταγωνισμού για την εξουσία, μια εξουσία που παρέχεται από τη τέχνη της παραγωγής η της κινητοποίησης ιδεών που εγκλείουν μια δύναμη κινητοποίησης, κυρίως ως προβλέψεις , αληθείς η ικανές να επαληθευτούν, εξ’ αιτίας είτε της εγγενούς τους δύναμης, είτε της κοινωνικής δύναμης που μπορούν να κινητοποιήσουν οι φορείς, είτε του ειδικού συμβολικού τους κεφαλαίου (του χαρίσματος τους) είτε , ακόμη μέσω της μεσολάβησης μιας οργανωμένης ομάδας, ενός κόμματος. Κοντολογίς οι πολιτικοί αγώνες παρέχουν πάντα μια δυνατότητα στη λογική της ημι-επιστημονικής “ επαλήθευσης” μέσω μιας επιχειρηματολογίας αλλά και στη λογική της καθαρά πολιτικής “επικύρωσης” μέσω του δημοψηφίσματος. […]”
