“Πολλοί περιφέρονται τελευταία, σχεδόν παντού, ανακοινώνοντας το τέλος των διανοουμένων ή ενσαρκώνοντας το ρόλο του ιερέα που επιτελεί την “άχαρη” μεν, πλην επικερδή -και όχι μόνο συμβολικά – λειτουργία του “ενταφιασμού” τους. Είναι αναμφισβήτητο, όπως έχει σημειωθεί από πολλούς, πως στο τέλος της περασμένης χιλιετίας βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια σειρά νέων μορφών ανομικών πρακτικών των διανοουμένων, οι οποίες, ευνοούμενες από την μείωση της αυτονομίας της πνευματικής σφαίρας, οδήγησαν στην έκπτωση του ρόλου του διανοουμένου και κατ’ επέκταση, στην εγκατάλειψη κεκτημένων ενός ολόκληρου πολιτισμού, τα οποία κατακτήθηκαν στους διάφορους πολιτιστικούς χώρους, με τίμημα αγώνες αιώνων ενάντια στις εκάστοτε εξουσίες. Όπως έχει παρατηρηθεί από πολλούς, η έκπτωση αυτή – της οποίας την καταγγελία έχουν αναλάβει όχι τόσο αυτοί οι διανοούμενοι των οποίων οι απωθημένες φιλοδοξίες τους οδηγούν να ταυτίζουν την καταγγελία μιας πραγματικότητας με τη φαντασίωση της ακύρωσης της ίδιας αυτής πραγματικότητας όσο όλοι υιοθέτησαν το νεοφιλελεύθερο τρόπο θεώρησης του κόσμου, συχνά ακόμη πιο ριζοσπαστικά, όσο πιο πολύ, παλιότερα, ήταν ταγμένοι στην “κομμουνιστική μυθολογία” – κατέληξε , από τη μια μεριά , να απαξιώσει την ίδια την έννοια της “στράτευσης” και , από την άλλη, να δημιουργήσει τους όρους ανοχής όλων αυτών των στρατηγικών αναπαραγωγής οι οποίες οδήγησαν τους ασυμβίβαστους “επαναστάτες” σε εξέχουσες θέσεις του establishment διαφόρων χώρων του πεδίου της εξουσίας. Η αποδοχή των, λιγότερο ή περισσότερο, ωμών συντηρητικών τοποθετήσεων που αντιστοιχούν σ’ αυτές συντήρησε , διέγειρε και ενθάρρυνε τις απανταχού μορφές αντι-διανοουμενισμού. […]”
Διαβάστε και ενημερωθείτε για το βιογραφικό του Νίκου Παναγιωτόπουλου.
