“Στο κείμενο που ακολουθεί θα υποστηριχθεί η εξής θέση: η σχετική, έστω και ισχνή, αυτονομία που είχε κατακτήσει το επιστημονικό πεδίο διερεύνησης των φαινομένων που ονομάζουμε, «έγκλημα», «παραβατικότητα», «παρέκκλιση», στη χώρα μας υποχωρεί, τα τελευταία χρόνια, υπό το βάρος μιας σειράς εξωτερικών του πεδίου καταναγκασμών, καταναγκασμών οι οποίοι δε θα μπορούσαν να ασκήσουν την πλήρη αποτελεσματικότητα τους αν δεν έβρισκαν σε αυτή τη διαδικασία ετερονομίας του πεδίου ως συμμάχους φορείς, ατομικούς και συλλογικούς, του ίδιου αυτού πεδίου. Η διαδικασία της παλινδρόμησης αυτής συμβάλει καθοριστικά τόσο στη πλήρωση των όρων (ανα)παραγωγής των επιστημολογικών όρων οι οποίοι καθιστούν επιστημονικά ευάλωτο το προϊόν αυτού του πεδίου, όσο και στην επίταση της νομιμοποίησης αυτών των όρων.
Γνωρίζουμε όλοι πως πάντα στο επιστημονικό πεδίο επιστημονικό πεδίο διερεύνησης των φαινομένων που ονομάζουμε «έγκλημα», «παραβατικότητα», «παρέκκλιση», επειδή ακριβώς το αντικείμενο του συνδεόταν με την ίδια τη λογική της θεμελίωσης της κοινωνικής, συμβολικής και οικονομικής τάξης πραγμάτων, ασκούνταν εξαιρετικά ισχυροί καταναγκασμοί ετερόνομης προοπτικής. Καταναγκασμοί τόσο περισσότερο αποτελεσματικοί όσο πιο περιορισμένη ήταν η αυτονομία των επιμέρους επιστημονικών πεδίων που το συγκροτούσαν, όσο, δηλαδή, λιγότερο τα ίδια αυτά τα πεδία έλεγχαν τους όρους και τα μέσα παραγωγής, διάχυσης και αξιολόγησης του έργου τους. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, είναι επίσης φανερό πως οι προσπάθειες περιορισμού της αυτονομίας του συγκεκριμένου πεδίου παίρνουν νέες μορφές και χαρακτηρίζονται από ειδική ένταση. Θα μπορούσαμε να θεματοποιήσω αυτές τις μορφές σε τέσσερα επίπεδα που αντιστοιχούν σε τέσσερις συστηματικές, αλληλεξαρτούμενες κοινωνικές εργασίες. […]”
