“Για να μιλήσουμε για το μέλλον της κοινωνιολογίας σημαίνει πως υποθέτουμε, τουλάχιστον ότι μπορεί και πρέπει να έχει μέλλον. Άρα, για να έχει μέλλον, πιστεύουμε, μεταξύ άλλων, ότι η ύπαρξη και η λειτουργία της σε κάτι χρησιμεύει. Σε τι ακριβώς; Και αν μπορεί να απαντηθεί το ερώτημα αυτό, με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε στην κοινωνιολογία ένα τέτοιο μέλλον που θα επέτρεπε την πλήρωση των όρων της ύπαρξης της και της λειτουργίας της; Σε τι πράγματι χρησιμεύει η κοινωνιολογία; Η ερώτηση αυτή απασχόλησε, κάποια στιγμή, όλους τους κοινωνιολόγους. Άλλοι απάντησαν ότι η κοινωνιολογία δε χρησιμεύει σε τίποτα, άλλοι πως ενδυναμώνει την αποτελεσματικότητα των τεχνικών κυριαρχίας, άλλοι πάλι, πως έχει πραγματικά απελευθερωτική επίδραση. Μπορεί να θεωρηθεί ότι η κοινωνιολογία, μετά την ύπαρξη της για περισσότερο από έναν αιώνα, θεραπεύεται μέσα σε ένα επιστημονικό πεδίο, πολύ λιγότερο αυτόνομο από το πεδίο της φυσικής ή της βιολογίας, αλλά παρόλα αυτά αποτελεί έντονα διαφοροποιημένη ζώνη δραστηριοτήτων. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί, όπως επισημαίνει και οMerton, ότι αρκεί κάποιος να αντικειμενικοποιήσει με τη βοήθεια δεικτών την ενσωμάτωση της κοινωνιολογίας στις κοινωνικές πρακτικές προκειμένου να δείξει πως η κοινωνιολογία αποτελεί μέρος των τρόπων σκέψης και των πρακτικών των κοινωνικών υποκειμένων, πως ο επιστημονικός της λόγος ανέπτυξε σημαντικά τους τρόπους δράσης τους και συνέβαλε στο μετασχηματισμό του τρόπου με τον οποίο αναπαριστούν τον κοινωνικό κόσμο. […].”
Διαβάστε και ενημερωθείτε για το βιογραφικό του Νίκου Παναγιωτόπουλου.
