”Είναι γνωστή η αντινομία μεταξύ διδασκαλίας και έρευνας, μεταξύ της συνθετότητας της έρευνας και της απλοποίησης που επιβάλλεται από τη λογική των μαθημάτων. Αντί να διδάσκονται οι αρχές και οι θεωρητικές κατασκευές των μοντέλων της, ένας από τους σπάνιους τρόπους να διδαχθεί η κοινωνιολογία είναι μέσω των πρακτικών ενεργοποιήσεων αυτών των κατασκευών. Το κείμενο που ακολουθεί επιχειρεί, ενδεικτικά, να παρουσιάσει μια παραδειγματική κατεύθυνση ουδετεροποίησης της επίδρασης ουδετεροποίησης που ασκεί αναπόφευκτα κάθε διδασκαλία της έρευνας από lectores: επιχειρείται, στο πλαίσιο των τεχνικών δυνατοτήτων ενός κειμένου, να δοθεί μια ιδέα για το πώς θα μπορούσε να είναι ένα κοινωνιολογικό σεμινάριο, πώς μπορούμε να κατασκευάσουμε ένα αντικείμενο και, κυρίως, να ενεργοποιήσουμε αυτή την κατασκευή, μέσα σε πρακτικές ερευνητικές διεργασίες, να δείξουμε την ειδοποιό διαφορά του επιστημονικού επαγγέλματος, δηλαδή την τέχνη που αναγνωρίζει θεωρητικά προβλήματα στα πιο ενικά, στα πιο κοινότοπα γεγονότα, και να ενεργοποιεί, πραγματικά και πρακτικά, αυτή τη θεωρητική αρματωσιά για να μετασχηματίσει το αντικείμενο όπως αυτό παραδίδεται στην αντίληψη σε πραγματικό επιστημονικό αντικείμενο. Έτσι, μέσα και μέσω της παράθεσης της αντιπαράθεσης μεταξύ Ακρίτα και Σεφερλή σχετικά με την τέχνη, την κουλτούρα και τον ορισμό της νόμιμης αρχής ορισμού τους, θέτουμε σε ενδεικτική διαδικασία ερευνητικής
άσκησης ορισμένα στοιχειώδη και γενικά θεωρητικά προβλήματα των οποίων τη συνέχιση της επεξεργασίας τους
την υποστηρίζουμε με κατάλληλες βιβλιογραφικές παραπομπές […]”
