(σε συνεργασία με F. Lebaron και G. Perosa)
”Τον Οκτώβριο του 1996 στην Αθήνα, καλεσμένος από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας, ο Pierre Bourdieu αναφερόμενος στο μύθο της «παγκοσμιοποίησης» και το ευρωπαϊκό κράτος σημείωνε, μεταξύ άλλων, πως «πρέπει να τεθεί σε ριζική αμφισβήτηση ο οικονομικός τρόπος θεώρησης των πραγμάτων», ο οποίος εξατομικεύει τα πάντα, την παραγωγή εξίσου όπως τη δικαιοσύνη ή την υγεία, τα κόστη εξίσου όπως τα κέρδη και ο οποίος λησμονεί ότι η αποτελεσματικότητα –στην οποία δίνει έναν περιορισμένο και αφηρημένο ορισμό, ταυτίζοντάς τη σιωπηρά με τη χρηματοοικονομική αποδοτικότητα– εξαρτάται
προφανώς από τους στόχους με βάση τους οποίους καταμετράται: χρηματοοικονομική αποδοτικότητα για τους μετόχους και τους επενδυτές, όπως σήμερα, ή ικανοποίηση των πελατών και των χρηστών ή, γενικότερα, ικανοποίηση και ευχαρίστηση των παραγωγών, των καταναλωτών και, κατ’ επέκταση, της κατά το δυνατόν μεγαλύτερης πλειονότητας. Σε αυτή την περιορισμένη και μυωπική οικονομία, πρέπει να αντιταχθεί μια οικονομία της ευτυχίας, η οποία θα λαμβάνει υπόψη όλα τα κέρδη, ατομικά και συλλογικά, υλικά και συμβολικά, που συνδέονται με τη δραστηριότητα […] ή με την προσωρινή και αβέβαιη απασχόληση (για παράδειγμα, η κατανάλωση φαρμάκων: η Γαλλία έχει το ρεκόρ στην κατανάλωση ηρεμιστικών). Δεν μπορούμε να
μπλοφάρουμε με το νόμο της διατήρησης της βίας: κάθε βία πληρώνεται. Η δομική βία, για παράδειγμα, που ασκούν οι χρηματαγορές υπό τη μορφή απολύσεων, αύξησης της προσωρινής και αβέβαιης απασχόλησης κ.ο.κ., θα έχει, περισσότερο ή λιγότερο μακροπρόθεσμα, αντίτιμο που θα λάβει διάφορες μορφές: αυτοκτονίες, παραβατικότητα, εγκλήματα, ναρκωτικά, αλκοολισμός, μικρές ή μεγάλες καθημερινές βιαιοπραγίες». […]”
