”H κοινωνιολογία έχει εξ αντικειμένου δημόσιο ρόλο καθώς είναι μια επιστήμη πολιτική με την έννοια πως τα αντικείμενά της αποτελούν κοινωνικά διακυβεύματα. Όσο πιο ισχυρή επιστημονικά είναι η κοινωνιολογία τόσο πιο σημαντικό δημόσιο ρόλο μπορεί και οφείλει να έχει και όσο πιο ισχυρή κοινωνικά είναι αυτή η ισχυρή επιστημονικά κοινωνιολογία τόσο πιο δραστικός και αποτελεσματικός μπορεί να είναι ο δημόσιος ρόλος της. Συνεπώς, το ζήτημα τίθεται ως εξής: πώς μπορεί να ισχυροποιηθεί επιστημονικά η κοινωνιολογία και πώς μπορεί να αποκτήσει κοινωνική δύναμη ο λόγος της.
[…] Το αντικείμενο της κοινωνικής επιστήμης είναι μια πραγματικότητα που συμπεριλαμβάνει όλους τους ατομικούς και συλλογικούς αγώνες που αποσκοπούν στη διατήρηση ή το μετασχηματισμό της πραγματικότητας. Και μάλιστα έχει ως αντικείμενο κυρίως αυτούς τους αγώνες που έχουν ως διακύβευμα την επιβολή του νόμιμου ορισμού της πραγματικότητας, και των οποίων η καθαρά συμβολική αποτελεσματικότητα μπορεί να συμβάλει στη διατήρηση ή την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης, δηλαδή της πραγματικότητας. Με το να καταδεικνύει επιστημονικά ο κοινωνιολόγος τη θέση ότι τίποτε μέσα στον κοινωνικό κόσμο δεν είναι χωρίς κοινωνικό λόγο ύπαρξης, επιχειρώντας να αναδείξει τους κοινωνικούς καθορισμούς ατομικών και συλλογικών δράσεων, καταδεικνύοντας πως κάθε κοινωνικό φαινόμενο είναι κατασκευασμένη αυθαιρεσία από τις
προγενέστερες λησμονημένες κοινωνικές σχέσεις και, ταυτόχρονα, πραγματικότητα, η κοινωνιολογική γνώση ασκεί αφ’ εαυτού μια απελευθερωτική επίδραση, τα αντικείμενα της κοινωνιολογίας μετασχηματίζονται σε πολιτικά διακυβεύματα τα οποία, με τη σειρά τους, προκαλούν αντανακλαστικές τάσεις αντίδρασης και ελέγχου των όρων δημόσιας διατύπωσης και αναγνώρισής τους από όλους αυτούς των οποίων η κυριαρχία πλήττεται καθώς αποφυσικοποιείται και, άρα, απομοιραιοποιείται. […]”
