(μαζί με Μ.Βιδάλη)
‘Το κοινωνικά κυρίαρχα αναγνωρισμένο αντανακλαστικό του Έλληνα κοινωνιολόγου που θα είχε κληθεί να εκφρασθεί σε σχέση με την “κρίση της ελληνικής οικογένειας”, μ’ αυτό το κοινωνικό πρόβλημα που συχνά πυκνά αναδύεται στη σφαίρα του δημόσιου προβληματισμού, θα τον ωθούσε να πάρει θέση στο χώρο των τοποθετήσεων που θα δομούσε, τη συγκεκριμένη στιγμή, το πεδίο διαμόρφωσης αυτής της “προβληματοποίησης”, όπως θα έλεγε ο M.Foucault. Η συνήθης αυτή “επιστημονική” πρακτική θεμελιώνεται στην κοινωνική αρχή η οποία επιτρέπει την επιστημολογικά και επιστημονικά εσφαλμένη επιλογή της ταύτισης του “κοινωνικού προβλήματος” και του κοινωνιολογικού αντικειμένου. Το κείμενο που ακολουθεί δεν φιλοδοξεί να αναλύσει την “ελληνική οικογένεια” αλλά, αντίθετα , στόχος του είναι, με βάση το συγκεκριμένο αυτό τύπο κοινωνικού προβλήματος, να προτείνει τόσο μια ερευνητική κατεύθυνση στην προσπάθεια επιστημονικής κατασκευής του αντικειμένου του συγκεκριμένου ζητήματος, υπό μορφή ενός πρώτου συστήματος υποθέσεων, όσο και μία προοπτική επιστημολογικής θεμελίωσης των αρχών κοινωνιολογικής γνώσης των κοινωνικών προβλημάτων, ικανής να δημιουργήσει μια ρήξη με τον κοινωνικά καθιερωμένο ορισμό της κοινωνιολογίας ως επιστήμης των κοινωνικών προβλημάτων, αφού μέσω της ανάλυσης των κατάλληλων “γραμματικών αληθειών” θα πορίζει μια δυνατή και διανοητή αντικειμενικότητα: αυτή που αντιπαραβάλλεται προς την υποκειμενικότητα και την φαινομενικότητα. […]”