‘Τα παραδείγματα που κυριάρχησαν στο πεδίο της Ιστοριογραφίας, από τη μια μεριά, αυτό του μαρξισμού ή του δομισμού, στις διάφορες εκδοχές τους, αυτά δηλαδή, που είχαν ως στόχο την ανίχνευση και τη διερεύνηση των δομών και των σχέσεων οι οποίες ανεξάρτητα από τις παραστάσεις και τις προθέσεις των κοινωνικών υποκειμένων, υπαγορεύουν τους οικονομικούς μηχανισμούς, δομούν και οργανώνουν τις κοινωνικές σχέσεις, παράγουν τις διάφορες μορφές λόγου και πρακτικής – και με αυτό τον τρόπο δημιούργησαν μια απόλυτη ρήξη, ανάμεσα στο αντικείμενο της ιστορικής γνώσης και στην υποκειμενικότητα των κοινωνικών δραστών – και από την άλλη μεριά, αυτό της γαλιλαιϊκή γνώσης όπως έλεγε ο Carlo Grinzburg, που επιχείρησε να “σειροποιήσει” τα ιστορικά γεγονότα, έχουν χάσει, τα τελευταία χρόνια, τις δομούσες ικανότητες τους.
Σήμερα συζητάμε για την “κρίση” μιας ορθοδοξίας, και ο πολλαπλασιασμός των ‘αιρέσεων’ είναι μια εξέλιξη προς την επιστημονικότητα. Μία σειρά από μετασχηματισμούς, όπως, για να αναφέρω ενδεικτικά ορισμένους, αυτοί της κοινωνικής χρήσης του εκπαιδευτικού συστήματος τα τελευταία 25 χρόνια, της αλλαγή της δομής του καταμερισμού της επιστημονικής εργασίας μεταξύ των επιστημών και των επιστημόνων, μεταξύ χωρών, μέσω της αλλαγής του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας της κυριαρχίας, της αύξησης της σύγκρουσης μεταξύ αυτόνομων και ετερόνομων επιστημονικών πεδίων, των νέων σχέσεων που καθορίζουν την επιλογή και προώθηση του επιστημονικού προσωπικού, των σχέσεων που συνδέουν το επιστημονικό και το πεδίο της εξουσίας, παράγουν το σημερινό πεδίο το οποίο χαρακτηρίζεται από αγώνες και οι οποίοι έχουν κάποια πιθανότητα να μετασχηματιστούν σε επιστημονικούς αγώνες, δηλαδή σε κανονισμένες αντιπαραθέσεις, όπως λέει ο Pascal,τέτοιες που θα πρέπει κάποιος να ασκεί πραγματικά επιστήμη για να εισέλθει στο χώρο των συγκρούσεων. […]”
Διαβάστε online: https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/ekke/article/view/9179/9411
