(μαζί με Μ. Βιδάλη)
Η εργασία αυτή αποτελεί μια νέα, διευρυμένη και διορθωμένη εκδοχή της ανάλυσης που παρουσιάσθηκε στο Ν. Παναγιωτόπουλος, «Το κράτος των προγραμμάτων», στο Ν. Παναγιωτόπουλος (διεύθ.), Η απομάγευση του κόσμου, Αθήνα: Πολυτρόπον-ΕΚΚΕ-ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, 2008, σσ. 313-346
”Ένας από τους τομείς που η κοινωνιολογική εξέταση καταδεικνύει, παραδειγματικά, ότι η κατασκευή ενός επιστημονικού αντικειμένου αποτελεί, πάνω και πριν απ’ όλα, μια ρήξη με τον κοινό νου –δηλαδή, με τις κοινές παραστάσεις, είτε αυτές αποτελούν απλούς κοινούς τόπους της καθημερινής κοινωνικής πρακτικής είτε συγκροτούν επίσημες παραστάσεις, συχνά εγγεγραμμένες στους θεσμούς, άρα, μέσα τόσο στις αντικειμενικές όσο και στις νοητικές δομές– είναι αυτός της ονομαζόμενης «κοινωνικής πολιτικής». Αυτό φαίνεται να ισχύει γιατί σε αυτόν τον τομέα κοινωνικής πρακτικής, όπως και σε ορισμένους άλλους, μπορεί κάποιος να κατανοήσει, με υποδειγματικό τρόπο, το γεγονός πως ο κοινωνιολόγος αναλαμβάνει, τις περισσότερες φορές, να γνωρίσει αντικείμενα του κοινωνικού κόσμου των οποίων ο ίδιος αποτελεί προϊόν –καθώς τα προβλήματα τα οποία θέτει σε σχέση με αυτά τα αντικείμενα και οι έννοιες που χρησιμοποιεί για να τα διερευνήσει αποτελούν, σε μεγάλο βαθμό, προϊόντα των ίδιων αντικειμένων– και πως, σε αυτές τις περιπτώσεις, οφείλει, μέσω μιας αναστοχαστικής πρόθεσης, να θέσει σε ριζική αμφισβήτηση τα εργαλεία σκέψης και τις ίδιες τις ερευνητικές διεργασίες που ενεργοποιεί, προκειμένου να μη διέπεται από τις αρχές του αντικειμένου που στοχεύει να αντικειμενικοποιήσει. […]”
