“Είναι κοινός τόπος σήμερα ότι η ψευδής εναλλακτική λύση της εκλεκτικής συσσώρευσης των παραγόντων ερμηνείας ή του περιορισμού σε μια μοναδική αιτία της παραβατικότητας των ανηλίκων ή της γενικότερης εγκληματικότητας όφειλε τη δύναμή της μόνο στην παρουσίαση του φαινομένου ως παθολογικού περιστατικού. Αυτή η λύση, που υπάκουε σε βιολογικά άρρητα σχήματα, οδηγούσε στο να αντιμετωπίζεται ως μια ουσία το αποτέλεσμα μιας πολύπλοκης διαδικασίας συγκρότησης (της εγκληματικότητας) που δεν πραγματοποιούνταν μόνο στο εσωτερικό μιας ατομικής συνείδησης, και κατά τη διάρκεια της οποίας δρούσαν μια σειρά από παράγοντες, η σημαντικότητα των οποίων διέφερε στα επιμέρους στάδια.
Ο εκλεκτισμός στην ερμηνεία συνδεόταν με την ουσιοκρατία. Η πρόθεση να εξαντληθεί η φύση μιας αντιφατικής και ασύλληπτης ουσίας, καθώς αποτελούνταν από τη συγκέντρωση διαφόρων ετερογενών φαινομένων, είναι αυτή που οδηγούσε στη σώρευση ερμηνευτικών αρχών κατά τρόπο ασυνάρτητο. […]”
