Εισαγωγή στο «Η τέχνη του κοινωνιολόγου» των Bourdieu, Passeron, Chamboredon

Αν η αληθινή πρόθεση του πριν από σαράντα χρόνια δημοσιευμένου παρόντος βιβλίου ήταν να «θεμελιώσει θεωρητικά ένα διαφορετικό τρόπο άσκησης της εμπειρικής έρευνας, (…), να δημιουργήσει μια ρήξη, από τη μια μεριά, μ’ αυτό « το οποίο θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε θεωρητικιστικό» και το οποίο «συμβολιζόταν από τη σχολή της Φρανκφούρτης, δηλαδή από ανθρώπους που, χωρίς να κάνουν εμπειρική έρευνα, καταγγέλλουν δεξιά κι αριστερά το θετικιστικό κίνδυνο», και, από την άλλη μεριά, μ’ αυτό «το οποίο θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε θετικιστικό» και το οποίο «συμβολιζόταν από τον Lazarsfeld», πρόθεση με στόχο να οριστεί αυστηρά μια πραγματικά επιστημονική κοινωνιολογία, να προταθεί μια «εμπειρική κοινωνιολογία θεμελιωμένη θεωρητικά, μια κοινωνιολογία που θα μπορούσε να έχει κριτικές προθέσεις (όπως κάθε επιστήμη), η οποία όμως θα έβρισκε την ολοκλήρωσή της μόνο εμπειρικά», τότε η ίδια αυτή πρόθεση νομιμοποιεί και την παρούσα έκδοση του. Αν, όπως σημειώνει ακόμα ο Πιερ Μπουρντιέ, «οι επιστημολογικές προτάσεις απορρέουν από ένα στοχασμό πάνω στην επιστημονική πρακτική, και ιδίως πάνω στα σφάλματα, ενός στοχασμού που διέπεται πάντοτε από τους κινδύνους που κυριαρχούν την εκάστοτε στιγμή», τότε το γεγονός πως στο σημερινό εθνικό μας κοινωνιολογικό πεδίο παραμένει ισχυρά νομιμοποιημένο, κοινωνικά και επιστημονικά, το πλαστό και καταστροφικό διάζευγμα θεωρία-μεθοδολογία, με άλλα λόγια, η επιζήμια για την ανάπτυξη της επιστήμης αντίθεση μεταξύ της καλλιέργειας της μεθόδου για την ίδια την μέθοδο, η οποία αποχωρίζει τη μέθοδο από το αντικείμενο και περιορίζει το πρόβλημα της θεωρητικής κατασκευής του επιστημονικού αντικειμένου στην τεχνική χρησιμοποίηση δεικτών και εμπειρικών παρατηρήσεων, και του θεωρητικισμού για τον οποίο η θεωρητική εργασία γίνεται για την ίδια τη θεωρία, τότε Η τέχνη του Κοινωνιολόγου βρίσκει ευχερώς τους επιστημονικούς όρους αναγνώρισης της αναγκαιότητας της έκδοσης του.