“Αναμφίβολα, το γεγονός ότι μπορούμε να θεωρούμε ακόμα το θεσμό της φυλακής σαν ένα παράγοντα κοινωνικής δικαιοσύνης και κοινωνικής αναμόρφωσης, όπως το θέλει η ιδεολογία της «φυλακής-φορέα επανακοινωνικοποίησης», ενώ όλα τείνουν να δείξουν αντίθετα πως είναι ένας από τους πιο δραστικούς παράγοντες κοινωνικής συντήρησης αφού χορηγεί στις κοινωνικές ανισότητες την φαινομενικότητα της νομιμοποίησης, οφείλεται στην επίδραση μια πολιτισμικής αδράνειας.
Δεδομένου πως σ’ ένα πληθυσμό κρατουμένων δεν συλλαμβάνουμε παρά το τελικό εξαγόμενο ενός συνόλου επιδράσεων, οι οποίες έχουν να κάνουν με τα διάφορα οικονομικά, κοινωνικά και εκπαιδευτικά χαρακτηριστικά των αντίστοιχων φορέων, και των οποίων η δράση εξασκείται από τη στιγμή που η διαδικασία δημοσιοποίησης της εγκληματικής υπαιτιότητας, και συνεπώς της άτυπης και επίσημης κοινωνικής αντίδρασης, τίθεται σε λειτουργεία, ή καλύτερα ακόμα, πως τα χαρακτηριστικά των κρατουμένων δεν είναι παρά κριτήρια των ήδη γενόμενων επιλογών που επιτελούνται μέσα στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης αφού η αντικειμενική λειτουργία του πεδίου της ποινικής δικαιοσύνης είναι η συγκρότηση της εγκληματικότητας, η ανάλυση των χαρακτηριστικών των κρατουμένων του δείγματος μας επιτρέπει τη σύλληψη των συνεπειών των μηχανισμών της «ποινικής θνησιμότητας» στον πιο ψηλό βαθμό της διαδικασίας απονομής της δικαιοσύνης, της φυλακής, και, κατ’ επέκταση, μέσα από την σχέση των διαφόρων ομάδων κρατουμένων με την ποινή της φυλάκισης -σχέση που ανάγεται συνεπαγωγικά σε μία κύρια διάσταση της σχέσης των αντίστοιχων φορέων με τον θεσμό της εφαρμογής του ποινικού νόμου- μια διάσταση του συστήματος των σχέσεων που ενώνουν, σε μια δεδομένη στιγμή του χρόνου, το πεδίο της ποινικής δικαιοσύνης και την δομή των ταξικών σχέσεων. […]”
Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο εδώ
Κοινωνικές ανισότητες και ποινικές ταξινομήσεις, Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών, 77, 1990, σ. 209-231