“Εάν έπρεπε να ορίσουμε το υπόδειγμα με το οποίο μοιάζει η εγκληματολογία δεν θα μπορούσαμε, αναμφίβολα, να βρούμε καλύτερο παράδειγμα από αυτό του «διεπιστημονικού συνεδρίου», χώρος εικονικής και αφηρημένης συνάντησης όπου συγκεντρώνονται για κάποιο χρόνο, γύρω από τον ίδιο τομέα του πραγματικού ή ενός κοινωνικού προβλήματος, αντιληπτό και δηλωμένο σαν τέτοιο από την κοινή συνείδηση, ειδικοί από διάφορες επιστήμες. Όλα τείνουν να πείσουν ότι η εγκληματολογία περιοριζόταν (εγκλεισμένη μέσα) στις συζητήσεις και την αντιπαράθεση που αφορούν τον ίδιο τον ορισμό του πεδίου εφαρμογής της, θέτοντας συχνά, με όρους που δεν απέχουν πολύ από αυτούς του δικαίου, την ερώτηση των σχέσεών της με τις άλλες επιστήμες -ερώτηση που ανάγεται στην ερώτηση της διαχείρισης των ζωνών επιρροής- ή, ακόμη, αξίωνε να θεμελιωθεί πάνω στη θέληση για σύνθεση των διαφόρων επιστημών του εγκλήματος, λύση που δεν είναι χωρίς δεσμό με την λογική που διέπει τις σχέσεις μεταξύ των κρατών και η οποία υπενθυμίζει, μέσω του ουτοπικού του χαρακτήρα και της ιδεολογίας που της είναι υποκείμενη, τις προσπάθειες των διεθνών οργανισμών για να συμβιβάσουν προφορικά (δηλαδή να εξαλείψουν τεχνητά τις διαφορές) τα πιο ετερόκλητα συμφέροντα. Επιλέγοντας τη «διεπιστημονικότητα» σαν το κύριο χαρακτηριστικό της έρευνας πάνω στο ποινικό σύστημα, το διεθνές συνέδριο του καθολικού πανεπιστημίου της Louvain με θέμα «Κοινωνικός πρωταγωνιστής και παραβατικότητα, ένας τρόπος προσέγγισης του συστήματος της ποινικής δικαιοσύνης», έβαλε σκοπό, συγκεντρώνοντας εγκληματολόγους, κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, φιλοσόφους, κοινωνικούς λειτουργούς, κοινωνικούς ψυχολόγους, βιολόγους, δικαστές, νομικούς κ.ά., να συγκροτήσει τους «χώρους της συνεργίας». […]”
Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο εδώ.
