(σε συνεργασία με F. Schultheis)
”Τα σφοδρά και επιτακτικά μέτρα που ενεργοποιούνται στην ελληνική κοινωνία και οικονομία ως μηχανισμοί διαχείρισής της, εδώ και οκτώ χρόνια, μετέβαλαν άμεσα και δραστικά τον τρόπο αναπαραγωγής του εθνικού μας κοινωνικού χώρου και, συνεπώς, τους μηχανισμούς που έτειναν να διασφαλίσουν την αναπαραγωγή του. Αυτό είχε ως άμεση συνέπεια τα συστήματα των στρατηγικών αναπαραγωγής όλων των κοινωνικών ομάδων να τεθούν σε κρίση καθώς ανετράπη βιαίως η δομή των διαφορικών ευκαιριών κέρδους που ήταν αντικειμενικά προσφερόμενες στις επενδύσεις τους. Έτσι, τα συστήματα των συμφερόντων και των τάσεων επένδυσης των διαφόρων κοινωνικών ομάδων σε διάφορα εργαλεία αναπαραγωγής, προϊόντα
της προηγούμενης δομής των ευκαιριών που είχε καθορισθεί από την προηγούμενη κατάσταση των μηχανισμών αναπαραγωγής (θεσμικών και μη), βρέθηκαν να αναζητούν εναγωνίως τρόπους και στόχους μεταστροφής των κατεχόμενων κεφαλαίων τους, οι οποίοι δεν κατάφερναν και δεν καταφέρνουν να αποκρυσταλλωθούν εξαιτίας άλλοτε της αδράνειας των συστημάτων προτιμήσεων (ή συμφερόντων), άλλοτε –παρ’ όλη την πλήρωση των συνθηκών δυνατότητας επεξεργασίας συνειδητών ατομικών και, ενίοτε, συλλογικών στρατηγικών– της αδυναμίας αποσαφήνισης των στόχων αυτής της διαδικασίας μεταστροφής
που προκαλεί αυτή την περίοδο η συνεχής μεταβολή των εργαλείων αναπαραγωγής1, άλλοτε γιατί έχουν μηδενισθεί οι ευκαιρίες μεταστροφής των κεφαλαίων διαφόρων ομάδων εξαιτίας της απόλυτης συσχέτισης των κεφαλαίων με την προγενέστερη κατάσταση των μηχανισμών αναπαραγωγής. Κοντολογίς, η σημερινή «Μεγάλη Κρίση» συντίθεται από μια κρίση αναπαραγωγής του συστήματος τόσο των στρατηγικών αναπαραγωγής των διαφόρων κοινωνικών ομάδων όσο και των μηχανισμών αναπαραγωγής, και απολήγει σε μια κρίση του κυρίαρχου τρόπου αναπαραγωγής της ελληνικής κοινωνίας. […]”
