”Η έννοια των λαϊκών τάξεων παραμένει ωφέλιμη για να κατανοήσουμε ένα σύνολο συγκεκριμένων κοινωνικών χώρων; Υπάρχει ακόμα αυτή η χωριστή, ιδιαίτερη σφαίρα των «λαϊκών τάξεων», για την οποία μίλαγε ο R. Hoggart και η οποία χαρακτηρίζεται από ένα κλείσιμο στον εαυτό της, από έναν αποκλεισμό των κυρίαρχων συμβολικών μορφών, αποκλεισμός νοούμενος ταυτόχρονα ως αδυναμία αλλά και ως θεληματική άρνηση πρόσβασης σ’ αυτήν; Το άνοιγμα των «λαϊκών τάξεων» στον εξωτερικό κόσμο που προκλήθηκε από τη μαζικοποίηση του σχολικού συστήματος και την αύξηση της σχολικής φοίτησης, από το μετασχηματισμό των οικογενειακών σχέσεων και των πρακτικών κατανάλωσής τους που προκάλεσε η γενικευμένη
διάχυση της «μαζικής κουλτούρας» δεν αποδυνάμωσαν αυτή τη σφαίρα; Υπάρχει ακόμα αυτό το «εμείς και αυτοί»;
Η ασυγγένεια που τις πλήττει, ο κατακερματισμός τους και η κρίση αναπαραγωγής τους μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως μόνο η «αστική τάξη» είναι ικανή πια να υπάρξει ως «πραγματικότητα και ως παράσταση» για να μιλήσουμε με τους όρους του A. Schopenhauer; Οι διάφορες επιστημονικές τοποθετήσεις, όπως αυτή του H. Mendras, που αναφέρονται σε μια γενικευμένη «μεσοαστικοποίηση» των κοινωνιών δεν ενισχύουν την άποψη περί μη λυσιτέλειας της έννοιας των «λαϊκών τάξεων»; Οι μεγάλες αλλαγές των όρων ύπαρξης της «εργατικής-λαϊκής τάξης» δεν ανέτρεψαν τις ταξικές διαφορές ανάμεσα στις «λαϊκές»
και τις άλλες κοινωνικές ομάδες; Δεν παρατηρούμε ότι έχουν μειωθεί οι κοινωνικές αποστάσεις που χωρίζουν αυτές τις «λαϊκές» κοινωνικές κατηγορίες απ’ τις άλλες κοινωνικές ομάδες; […]”
Διαβάστε και ενημερωθείτε για το βιογραφικό του Νίκου Παναγιωτόπουλου.
