(μαζί με Μ. Βιδάλη)
”Το ν’ αγωνισθεί κάνεις σήμερα για να κάνει απλώς τη δουλειά του κοινωνιολόγου, δηλαδή να εφαρμόσει στον κοινωνικό κόσμο μια ρασιοναλιστική φιλοσοφία της γνώσης κι έναν σχεσιακό τρόπο επιστημονικής προσέγγισης αντικειμενικοποιώντας το άρρητο, αναδεικνύοντας το κρυφό και το κεκαλυμμένο, διασπώντας αυτό που η ιδεολογία –η οποία έγινε κοινός νους– ενώνει, συσχετίζοντας φαινομενικά ασύμβατες διαστάσεις φαινομένων, όλα αυτά, δηλαδή, που ενοχλούν έναν κόσμο ο οποίος εξακολουθεί να κολυμπά στα θολά νερά της κοινωνικής μαγείας και να χορεύει γύρω από το τοτέμ της επικαιρότητας, εξακολουθεί ν’ αποτελεί ένα μείζον πολιτικό και κοινωνικό διακύβευμα. Με το να πει κανείς, σήμερα, ότι τίποτε μέσα στον κοινωνικό κόσμο δεν είναι χωρίς κοινωνικό λόγο ύπαρξης και να επιχειρεί ν’ αναδείξει τους κοινωνικούς του καθορισμούς δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εξαναγκάζει σε άτακτη φυγή όλες αυτές τις μορφές πίστης οι οποίες συνδέονται με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων και οι οποίες εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι το παν εξαρτάται από το θεό ή την τύχη, από το συμφέρον ή το άτομο, από την τεχνική ή το οικονομικό ή, και πιο πρόσφατα πάλι, από το βιολογικό. Η κοινωνιολογία, αντικειμενοποιώντας το κοινωνικό αυθαίρετο ή, ακριβέστερα, καταδεικνύοντας πως κάθε κοινωνικό φαινόμενο είναι μια κατασκευασμένη από τις προγενέστερες λησμονημένες κοινωνικές σχέσεις αυθαιρεσία και, ταυτόχρονα, μια πραγματικότητα –αφού αυτή η αυθαιρεσία μετασχηματίστηκε σ’ ένα διακύβευμα συγκρουσιακών ή συμβιβαστικών αλληλοδράσεων μέσα στις στρατηγικές των κοινωνικών ομάδων–, παίζει το ρόλο του αναλυτή των απωθήσεων, γεγονός που προκαλεί αντιστάσεις και μηχανισμούς άμυνας. […].”
