”Κάθε φορά που αναγκάζεται κανείς να διευρύνει την ερευνητική του ομάδα αναζητώντας νέους κοινωνιολόγους προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας νέας έρευνας, και να τους καταρτίσει πάνω στα ειδικά χαρακτηριστικά τού προς διερεύνηση αντικειμένου βρίσκεται μπροστά στην ίδια πάντα δομική δυσκολία: πώς να διδάξεις νέους κοινωνιολόγους που δεν έχουν εκπαιδευτεί να αναγνωρίζουν την αντινομία που ενυπάρχει αντικειμενικά μεταξύ διδασκαλίας και έρευνας, μεταξύ της πολυπλοκότητας τουλάχιστον υποκειμενική– της έρευνας και την απλοποίηση που επιβάλλει το ίδιο το μάθημα διδασκαλίας;
Πώς να καταρτίσεις νέους κοινωνιολόγους οι οποίοι έχουν υποβληθεί στις πιο παθολογικές επιπτώσεις του δυϊσμού της φιλολογικής και της επιστημονικής εκπαίδευσης, και της απουσίας από την εκπαίδευσή τους μιας ειδικής και ολοκληρωμένης κοινωνιολογικής κατάρτισης; Πώς να τους καταρτίσεις όταν απουσιάζει από το πρόγραμμα σπουδών τους η κοινωνιολογία της διδασκαλίας των επιστημών που αποτελεί ένα εργαλείο απολύτως απαραίτητο για την αμιγώς επιστημολογική διερώτηση η οποία είναι ικανή να μας επιτρέψει να αποδεσμευτούμε τόσο από το «απόλυτο της μεθόδου» ως συστήματος της «λογοκρισίας του Λόγου» όσο και από την ιδεολογία της αυτονομίας των επιστημονικών ενεργημάτων που έχει παραγάγει η επαγγελματοποίηση της έρευνας και ο τεχνοκρατικός καταμερισμός της εργασίας που αυτή επιβάλλει; Πώς να διδάξει κάποιος στην πράξη τη δουλειά του κοινωνιολόγου, δηλαδή την εφαρμογή στον κοινωνικό κόσμο μιας ρασιοναλιστικής φιλοσοφίας της γνώσης και ενός σχεσιακού τρόπου επιστημονικής προσέγγισης, που έχει ως στόχο να αντικειμενικοποιήσει το άρρητο, να αναδείξει το κρυφό και το κεκαλυμμένο, να διασπάσει, συσχετίζοντας φαινομενικά ασύμβατες διαστάσεις φαινομένων, αυτό που η ιδεολογία ενώνει; […]”
Διαβάστε και ενημερωθείτε για το βιογραφικό του Νίκου Παναγιωτόπουλου.
