”48 χρονών, κόρη συνταξιούχου πλέον αστυνομικού και πετυχημένης μοδίστρας που δεν ζει πια, η Βάσω, απόφοιτη λυκείου, εργάζεται στο Δημόσιο και έχει βιώσει όλες τις οδύνες των Δημόσιων υπαλλήλων, τις οποίες προκάλεσαν οι «μεταρρυθμιστικές» στρατηγικές εξόδου από την οικονομική κρίση που υιοθετήθηκαν τα τελευταία χρόνια από τις διάφορες διακυβερνήσεις. Έχοντας δομηθεί με τις αρχές του δημοσιοϋπαλληλικού μικροαστισμού, υιοθετώντας στρατηγικές αναπαραγωγής στη βάση της επένδυσης στο σωματικό κεφάλαιο, η οποία ωστόσο δεν απέδωσε εξαιτίας συνεχώς αναντίστοιχων αποτιμήσεων των ευκαιριών που της παρουσιάστηκαν και των δυνατοτήτων της, και της ασφάλειας μιας ακίνητης περιουσίας που της επιτρέπει να δημιουργεί προοπτικές εξόδου από την απόλυτη, πραγματική ή φαντασιακή ανασφάλεια, η Βάσω βρίσκεται σε μια στιγμή της κοινωνικής της τροχιάς χωρίς «κοινωνικά αντισώματα» για να αγωνιστεί, να γυρίσει ό,τι την καθιστά ευάλωτη. Έχοντας πειστεί πως η περίοδος «τότε που είχαμε λεφτά» θα διαρκούσε για πάντα, σε μια εποχή στην οποία μετριέται καθημερινά με τα ισχνά
αποτελέσματα που μπορούν να έχουν τα εκπαιδευτικά, κοινωνικά και οικονομικά κεφάλαιά της, έχοντας κουραστεί από τη συσσώρευση αποτυχημένων επενδύσεων στη γαμήλια αγορά, αρχίζει να συνειδητοποιεί, περισσότερο σωματικά, την κοινωνική της γήρανση, τον κλειστό ορίζοντά της, τον συνεχή περιορισμό των δυνατών επιλογών της, ζώντας συνεχώς σε ένα σήμερα χωρίς ένα ορατά προβλεπόμενο αύριο, σε ένα σήμερα το οποίο, υπερφορτισμένο από τις μνήμες των ευχάριστων χαμένων πια στιγμών, έχει, υποκειμενικά, συνεχώς ανάγκη από συνθήκες ικανές να ξορκίσουν την ορθολογικά δομημένη συνειδητοποίηση
μέσω εφήμερων απολαύσεων που την απωθούν και τη μεταθέτουν στο απώτερο μέλλον. […]”
Διαβάστε και ενημερωθείτε για το βιογραφικό του Νίκου Παναγιωτόπουλου.
